W 2014 roku branżę ubezpieczeniową dość mocno angażowały Rekomendacje U, które KNF zaproponował celem uregulowania rynku sprzedaży ubezpieczeń w bankach. W ślad za tymi rekomendacjami przygotowano też wytyczne dla zakładów ubezpieczeń w zakresie dystrybucji ubezpieczeń. I mimo, że rekomendacje czy wytyczne KNF nie tworzą prawa, bo jak twierdzi sam regulator – ich celem jest jedynie zaprezentowanie oficjalnego stanowiska organu nadzoru co do kwestii poruszanych w rekomendacjach/wytycznych, to jednak niestosowanie się do takich dokumentów oznacza spore kłopoty dla „niesfornego” adresata takich regulacji. Niewłaściwa implementacja rekomendacji może mieć też swoje odbicie w odpowiednio obniżonej ocenie BION (Badanie i Ocena Nadzorcza), co może skutkować koniecznością podjęcia stosownych działań naprawczych lub też dalej idących działań nadzorczych KNF.
Rekomendacja U w nowej odsłonie bezpośrednio skierowana do banków krajowych i oddziałów banków zagranicznych, spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych oraz oddziałów instytucji kredytowych, o ile przedmiotem ich działalności są czynności uregulowane w Rekomendacji i współpracują w zakresie bancassurance z krajowymi zakładami ubezpieczeń i zagranicznymi zakładami ubezpieczeń wykonującymi działalność ubezpieczeniową na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.
Czy jednak tylko wskazane wyżej podmioty powinny zainteresować się nowymi rekomendacjami? W mojej ocenie – zdecydowanie nie.
Rekomendacja U tworzy dość kompleksowy system regulujący sprzedaż ubezpieczeń w bankach/SKOKach. Jednak część wytycznych zawartych w Rekomendacji U powinna być również odpowiednio zaimplementowana przez zakłady ubezpieczeń tworzące produkty ubezpieczeniowe dla klientów banków. Przykładem rekomendacji, którą powinni uwzględnić ubezpieczyciele oferujący swoje produkty klientom banków/SKOKów jest rekomendacja 18.1 – jednostka powinna dołożyć należytej staranności, aby ochrona ubezpieczeniowa, którą obejmowani są jej klienci, uwzględniała ryzyko, jakie wiąże się z danym produktem jednostki oraz potrzeby klienta, wynikające z jego ewentualnych zobowiązań wobec jednostki. Umowa ubezpieczenia powinna też dawać możliwość klientowi prawo do rezygnacji z ochrony ubezpieczeniowej bez jakichkolwiek dodatkowych opłat (Rek. 18.4)
Jednocześnie zewnętrzni pośrednicy obsługujący produkty ubezpieczeniowe, w których bank/SKOK jest ubezpieczającym powinni zagwarantować odpowiednie przestrzeganie rekomendacji „proklienckich” – działanie w najlepiej pojętym interesie klienta, oferowanie produktów adekwatnych do wymagań i potrzeb klientów, itp.
Ponadto, Rek. 15.1 pozwala innym pośrednikom i ubezpieczycielom obsłużyć klienta banku bez udziału tego banku, co ma szczególne znaczenie z perspektywy odpowiedniego zabezpieczenia portfela klientów. Zgodnie z tą rekomendacją, klient powinien mieć możliwość skorzystania z ochrony ubezpieczeniowej oferowanej przez innego pośrednika ubezpieczeniowego niż jednostka. Klient powinien mieć możliwość skorzystania z ochrony ubezpieczeniowej udzielanej przez wybrany zakład ubezpieczeń, w tym zakład ubezpieczeń inny niż współpracujący z jednostką.
Rekomendacja U zawiera jeszcze inne przykłady regulacji ważnych dla szerszego grona uczestników rynku niż tylko banki i SKOKi. Jednak to, na co również warto zwrócić uwagę, to nie tyle poszczególne postanowienia tej Rekomendacji, ale spojrzenie na ogólny kierunek jakie ta Rekomendacja ponownie zdaje się wytyczać. Mam na myśli przede wszystkim to, w jaki sposób głównie na ubezpieczenia grupowe patrzy KNF. Ubezpieczenia w takim modelu nie są przecież jedynie domeną banków i z całą pewnością przygotowując grupowe produkty ubezpieczeniowe dla podmiotów nie objętych wprost Rekomendacją U, warto brać pod uwagę to, jak na takie ubezpieczenia patrzy regulator właśnie z perspektywy omawianej Rekomendacji.
Link do Rekomendacji TUTAJ