Przedmiotem postępowania było ustalenie granicy odpowiedzialności pozwanego zakładu ubezpieczeń z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnego posiadaczy pojazdów mechanicznych w stosunku do poszkodowanej w wyniku wypadku powódki, który miał miejsce w 2002 r.
W wyniku skargi kasacyjnej złożonej od wyroku sądu II instancji, który to obciążył obie strony skutkami nadzwyczajnej zmiany stosunków, przyjmując jako górną granicę odpowiedzialności 70% sumy gwarancyjnej wynikającej z obecnie obowiązujących przepisów, Sąd Najwyższy w składzie trzech sędziów przedstawił zagadnienie prawne składowi siedmioosobowemu, a mianowicie „Czy w przypadku waloryzacji sumy gwarancyjnej określonej w umowie obowiązkowego ubezpieczenia OC ppm, przewidujących niższą jej wysokość niż przepisy obowiązujące w chwili orzekania, kryterium waloryzacji stanowi aktualna wysokość sumy gwarancyjnej dla umów obowiązkowego ubezpieczenia OC ppm określona w przepisach obowiązujących w chwili orzekania.”
15 stycznia 2025 r. Sąd Najwyższy w siedmioosobowym składzie podjął uchwałę (sygn. III CZP 17/24), wskazując, że: „Wysokość sumy gwarancyjnej dla umów obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych określona w przepisach obowiązujących w chwili orzekania nie może stanowić jedynego kryterium waloryzacji na podstawie art. 357(1) k.c.”.
Zgodnie z klauzulą rebus sic stantibus (art. 357(1) k.c.), jeżeli z powodu nadzwyczajnej zmiany stosunków spełnienie świadczenia byłoby połączone z nadmiernymi trudnościami albo groziłoby jednej ze stron rażącą stratą, czego strony nie przewidywały przy zawarciu umowy, sąd może po rozważeniu interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia społecznego, oznaczyć sposób wykonania zobowiązania, wysokość świadczenia lub nawet orzec o rozwiązaniu umowy.